Mój wiersz o Angie

"Angie" Moja kochana Angie zmarła 8 miesięcy temu. Dlaczego tak musiało się stać, Panie Boże czemu. Tęskno mi jest i smutno, bo brak mi jest Ciebie. Lecz ten mój smutek tłumi, że lepiej Ci jest gdzie jesteś teraz - czyli w psim niebie. Pozostał jeszcze żal tak silny że aż moje serce nadal krwawi a dusza płacze. Że już nigdy na tym świecie mojej kochanej suni na oczy nie zobaczę. Teraz mam Casey moją radość życia, ze schroniska psina nie za pieniądze Z nabycia. Ona wypełnia mi pustkę po Tobie, a na Twoją pamięć zrobiłem tatuaż z Twoim imieniem sobie. Zachowałem Twój kocyk który służył Ci za posłanie, Mama go chciała wyprać, ale tak się nie stanie Zachowałem Twoje miski w których Cię karmiłem, oraz tę w której Cię poiłem. Zachowałem Twoją smycz i obrożę zakładaną Ci nieraz, jak i wspomnienia spędzonych wspólnie na podwórkowych spacerach. Pamiętam tą ślizgawkę i ile razy na niej zjeżdżałaś i każdy patyk co go łamałaś. Pamiętam każde Boże Narodzenie dzieląc się z Tobą opłatkiem, jak i smaczne dawane kąski Tobie pod stołem ukradkiem. Choć o północy nic mi nie mówiłaś tylko warczałaś i szczekałaś, to Twe intencje mi do zrozumienia na swój sposób mi dawałaś. Sylwestrowe wieczory i wyszczekane o północy Twe życzenia, i to są chwile i momenty niegodne zapomnienia. Lecz jeszcze jedno mi się przypomniało, aż mi teraz normalnie śmiać się zachciało. Gdy roku pewnego w styczniu odpalono "Światełko do Nieba", tak mnie pociągnełaś aż się przewróciłem, a Twoja mina zdawała się mówić, że Tobie oglądać petard kolorowych nie potrzeba" Pamiętam jak odchodziłaś do Psiego Nieba leżąc bezwładnie na moim łóżku, To wszystko pamiętam i nikt tego mi nie zabierze, dlatego chowam to w swoim serduszku. Zachowałem Twoją uprząż gdy nóżki Twe już odmówiły posłuszeństwa, a na defekowanie wszędzie i zawsze miałaś moje pozwoleństwa. Czy to na dworze, czy w domu, każdy rozumiał Twój podeszły wiek, więc nie było takiej potrzeby aby nie mówić nikomu. Twe portrety namalowane u mnie wiszą na ścianie, a że na przeciw łóżka mego, czy to w dzień czy w nocy to zawsze spojrzę sobie na nie. Ale najcenniejszą relikwią po Tobie która mi została, to ta czerwona urna a w niej Twe prochy, stoi sobie na radiu pod portretami, nie przejmując się tym faktem że ją mam bo wykop to motłochy. Smutny to wiersz, gdyż pisany pośmiertnie po Angie, czas leczy rany gdy szybko on pędzi. Lecz tych dwóch ran nie zaleczy, bo ranę ma dusza wciąż pamięta, Każda z Nią spędzona chwila, w treści tego wiersza nie została pominięta. Druga rana mi głęboko w sercu krwawi Dlatego mówię: Niech Pan Bóg sprawi. Niech On ocenia, Kiedy te właśnie chwilę już nie będę w stanie ocalić od zapomnienia. To ja wam odpowiadam kiedy umrę i na tym świecie mnie już nie będzie, To wtedy zapomnicie i ta historia umrze na zawsze i wszędzie.